بیماری های خطرناک چشم کدام اند؟

خطرناک ترین بیماری های چشمی

چشم به عنوان یکی از حساس‌ترین اعضای حسی بدن، در معرض طیف گستردهای از بیماری‌ها و اختلالات قرار دارد که می‌توانند به شدت عملکرد بینایی را مختل کنند. برخی از این بیماری‌ها، به ویژه در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع، میتوانند عوارض جبران‌ناپذیری مانند کاهش شدید بینایی یا نابینایی کامل را به دنبال داشته باشند. شناخت دقیق بیماری‌های خطرناک چشمی و درک مکانیسم‌های پاتوفیزیولوژیک آنها، نقش کلیدی در پیشگیری و مدیریت موفقیت‌آمیز این شرایط دارد. در این متن، به بررسی مهم‌ترین و تهدیدکننده‌ترین بیماری‌های چشمی پرداخته خواهد شد.

گلوکوم (آب سیاه)

گلوکوم، که به عنوان آب سیاه نیز شناخته میشود، یکی از تهدید کننده‌ترین بیماری‌های چشم است. این بیماری مجموع‌های از اختلالات است که به دلیل افزایش فشار داخلی چشم(IOP)به عصب بینایی آسیب میرساند و در صورت عدم درمان به موقع، ممکن است منجر به کاهش شدید بینایی و حتی نابینایی شود. این فشار بالا ناشی از انسداد یا کاهش جریان مایع زلالیه است که نقش حیاتی در تغذیه قرنیه و عدسی دارد. انواع مختلفی از گلوکوم وجود دارد؛ از جمله نوع زاویه بسته و باز که به سرعت مسیر خروج مایع را مسدود میکند و به شکل بحرانی، آسیب جدی به عصب چشم وارد میکند.

آب مروارید

آب مروارید، شایع‌ترین دلیل نابینایی در سطح جهان، بیماریای است که باعث کدورت عدسی چشم میشود. عدسی چشم از رشته‌های پروتئینی و آب تشکیل شده که در شرایط عادی کاملا شفاف هستند و نور را به شبکیه میرسانند. اما در آب مروارید، این رشتهها به هم چسبیده و شفافیت عدسی کاهش مییابد، در نتیجه عبور نور مختل شده و بینایی کاهش مییابد.
این بیماری به‌طور معمول به صورت تدریجی پیشرفت میکند و در بیشتر مناطقی که دسترسی به مراقبت‌های پزشکی محدود است، منجر به نابینایی کامل میشود.

تباهی لکه زرد (دژنراسیون ماکوال)

تباهی لکه زرد که به آن دژنراسیون ماکوال نیز گفته میشود، یک بیماری پیشرونده چشم است که بخش حساس به نور شبکیه یعنی ماکوال را تخریب میکند. ماکوال مسئول دید دقیق و واضح است و برای انجام کارهای روزمره مثل خواندن و رانندگی ضروری است. این بیماری بیشتر در سنین باال دیده میشود و میتواند باعث از دست دادن کامل دید مرکزی شود.

بیرون زدگی چشم (پروپتوزیس)

بیرون زدگی چشم وضعیتی است که در آن یک یا هر دو چشم به دلیل تورم یا بزرگ شدن عضلات و بافت‌های پشت چشم به خارج از کاسه چشم فشار می‌آورند. این مشکل باعث میشود قرنیه در معرض هوا قرار بگیرد و رطوبت خود را از دست دهد، که ممکن است به خشکی شدید و آسیب‌های بیشتر منجر شود. در موارد شدید، فشار ناشی از بیرون زدگی می‌تواند عصب بینایی را آسیب زده و موجب از دست دادن دائمی بینایی شود.

عفونت‌های چشمی

قرمزی، التهاب، آبریزش و خشکی چشم از علائم رایج عفونت‌های چشمی هستند. اغلب این موارد خودبه‌خود بهبود می‌یابند، اما در صورت نادیده گرفتن و عدم درمان به موقع، می‌توانند به عفونت‌های شدید و خطرناک تبدیل شده و مشکلات جدی برای بینایی ایجاد کنند.