کراتوکونژنکتیویت یا حساسیت بهاره

کراتوکنژنکتیویت یا حساسیت بهاره چست؟

این بیماری یک حساسیت مزمن و غیرواگیر و دوطرفه ملتحمه در پلک فوقانی و در اطراف قرنیه چشم است. در مناطق گرمسیر وخشک، شایع تر است. شروع این بیماری به طور معمول بین 3 تا 25 سالگی بوده، و در پسران شایع تر از دختران است.

 علائم و نشانه های بیماری کراتوکونژنکتیویت کدامند؟

علامت شایع آن خارش شدید چشم به همراه ترشحات غلیظ و چسبنده است. از دیگر علائم آن حساسیت به نور می باشد.  اغلب بیماران سابقه حساسیت یا اگزمای دوران کودکی را دارند. 
چشم پزشک در معاینه ممکن است برجستگی های سفید رنگی را پشت پلک فوقانی و یا اطراف قرنیه مشاهده کند که این یافته کراتوکونژنکتیویت بهاره را از سایر بیماری ها  متمایز می کند. گاهی درگیری در قرنیه به صورت  نقطه نقطه و سطحی و در موارد شدید زخمی با حدود کاملاًمشخص و استریل مشاهده می شود که می تواند دید بیمار را به طور موقت یا دائمی کاهش دهد. 
برای تشخیص افتراقی این بیمار از کراتوکونژنکتیویت اتوپیک باید به سن شروع بیماری، محل زخم ها، درماتیت وعدم وجود تغییرات فصلی توجه شود.

 پاتوفیزیولوژی بیماری کراتوکونژنکتیویت یا حساسیت بهاره چیست؟

 واکنش های آلرژیک در نتیجه پاسخ شدید سیستم ایمنی بدن به مواد غیر خودی که ایمونوژن یا آلرژن نامیده می شوند، به وجود می آیند. جز اصلی شرکت کننده در بیماری کراتوکونژنکتیویت بهاره سلول های ائوزینوفیل هستند. 

کنترل بیماری کراتوکونژنکتیویت چگونه است؟

هدف از کنترل این بیماری، کاهش علائم و جلوگیری از ایجاد عوارض تهدید کننده بینایی است. موثرترین درمان حذف یا دوری از مواد آلرژن است که در اغلب اوقات غیر ممکن می باشد. کمپرس سرد و استفاده از اشک مصنوعی و پماد های چشمی باعث تسکین علائم و رقیق شدن آنتی ژن ها می شود. برای درمان مرحله حاد این بیماری میتوان از آنتی هیستامین های موضعی و در موارد شدیدتر از قطره های کورتیکواستروئید موضعی استفاده کرد. به یاد داشته باشید که استفاده از مواد ثابت کننده غشاء سلول مانند کرومولین سدیم علائم فعلی بیماری را کاهش نمی دهد بلکه باعث کاهش علائم آتی بیماری می شود. بنابراین از این دسته از داروها برای جلوگیری و کنترل علائم بیماری استفاده می شود و از آنجایی که این قطره ها بر خلاف کورتیکواستروئیدها بی ضرر می باشند، بایستی مرتب از آنها استفاده کرد تا اثر آنها ظاهر شود. 

برای بیمارانی که زخم قرنیه دارند، باید با قطره های سیکلوپلژیک و آنتی بیوتیک های موضعی تحت درمان قرار گیرند. استفاده از یک لنز پانسمانی و نازک می تواند باعث کاهش تماس بین قرنیه و پلک شود. زمانی که قسمت سطحی قرنیه ترمیم شد آنگاه می توان از قطره های کورتیکو استروئید نیز استفاده کرد. این دسته از بیماران باید هر 1 تا 3 روز یک بار برای پی گیری مراجعه کنند. 
 بهتر است برای کنترل این بیماری یک ماه قبل از شروع و در طول فصل حساسیت، از مواد ثابت کننده غشا سلول مانند کرومولین سدیم استفاده کرد و آنها را قطع نکرد زیرا پس از قطع، با شروع مجدد حداقل 2 هفته طول می کشد تا اثر آنها ظاهر شود.